မေ ၃၁ တဲ့...အခုရောက်နေတဲ့အရပ်ကတော့ ဦးမျိုးကျော့ကြီးရဲ့သီချင်းလို မိုးတွေမကြွေပဲ နေတွေတော့ ကျဲကျဲတောက်ပူနေပါရောလား။ ရာသီဥတုက နေ့ဆိုရင် ၉ဝဒီဂရီလောက်ပူ၊ ညဘက်တွေဆို ၆ဝဒီဂရီလောက်နဲ့ အေးစိမ့်စိမ့်။ ရာသီဥတုကမမှန်တော့ အပူတွေကန်ပြီး နဖူးမှာဟိုနားနည်းနည်း၊ ဒီနားနည်းနည်းနဲ့ ဖုတွေကထွက်။ ကိုယ့်စိတ်ကို မထိန်းနိုင်တော့ ဖုတွေညှစ်မိ။ ညှစ်မိတော့ ပိုဆိုးနဲ့ ပတ်လည်ရိုက်နေတော့တာပဲ။ တစ်ခါတလေ စဉ်းစားမိတယ်...ပျော်ရာမှာ မနေရ၊ တော်ရာမှာနေရ ဆိုတဲ့ စကားက အရမ်းကိုမှန်တာပဲ။ ဘယ်သူမဆို ကိုယ့်မြေ၊ကိုယ့်ရေမှာ နေချင်ကြတာကြီးပါပဲ။ မြန်မာပြည်ကနေ လေယာဉ်စီးရင်တောင် ဘယ်လောက်မှ မကြာတဲ့ စင်ကာပူကို ရောက်နေတဲ့မြန်မာပြည်က လူတွေတောင် ကိုယ့်တိုင်းပြည်ကိုလွမ်းကြတာ။ မိုးညိုလိုမျိုး ကမ္ဘာကြီးရဲ့ ရှေ့နဲ့နောက်၊ မိုင်ထောင်ချီဝေးတဲ့ နေရာကဆို ပိုဆိုးတာပေါ့။ အသိသူငယ်ချင်းတွေထဲက နှစ်တိုင်းမြန်မာပြည်ပြန်တဲ့ သူတွေကိုဆို မနာလိုလိုက်တာ။ ကိုယ်ကမှ မပြန်ရတာ။ မနာလိုတာတော့ မဆန်းပါဘူးနော့်။ နိုင်ငံရပ်ခြားရောက်နေတဲ့ လူတိုင်း၊လူတိုင်းမှာ ဒီခံစားချက်လေးတော့ ရှိမယ်ထင်တယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ...တစ်နေ့နေ့တော့ ရောက်လာမှာပါဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ပဲ နေရတာပေါ့။ အဲ့ဒီတစ်နေ့ကို မျှော်လင့်ရင်းနဲ့ပဲ....
